วุ่นนัก...เมื่อรักมาทักทาย

เนื้อเรื่อง

วุ่นนัก...เมื่อรักมาทักทาย

 
ช่วงปลายฝนต้นหนาวเห็นบรรยากาศสุดแสนจะเหงาของคนโสดอย่างฉัน มันช่างเหงาและหนาวในหัวใจยิ่งนัก
 
~~อยากจะมีความรักเหมือนดังใคร ๆ อยากจะเป็นคนรักของใครสักคน คนที่ฉันรอ...เธออยู่แห่งหนใด...~~

"ฮัลโหล...ว่าไงมิ้งค์" ดีใจจัง เมื่อฉันเหงาเธอก็โทรมาทุกที

"ฉันว่าจะชวนเจนไปเที่ยวน่ะ ว่างมั้ย" เสียงแจ่มใสของสาวน้อยหน้าหวาน

"ว่างเสมอแหละ" ตอบแบบไม่ต้องคิดมาก

"งั้นดีเลย ไปสวนสนุกกัน ฉันจะชวนแฟนฉันกับเพื่อนของเค้าไปด้วย" ปลายสายพูดเสียงร่าเริงเมื่อพูดถึงแฟนหนุ่ม

"อืมตามใจ อีกอย่างไปหลายคนสนุกดีออก" ดีใจเหมือนกัน นาน ๆ ทีจะได้ไปเที่ยวกับเพื่อน ๆ

"งั้นเจอที่สวนสนุก 8.30 นะ บายจ๊ะ"

"สวนสนุกหรอ ดีเลย ฉันจะได้ไปปล่อยแก่เสียที อืมบาย..." และเสียงใส ๆ ของมิ้งค์นี่เองที่ทำให้ฉันหายเหงา 

ดีจังที่มีเธอเป็นเพื่อน ทำให้ฉันไม่รู้สึกว่าอยู่คนเดียวในโลก

ณ สวนสนุก 8.30 น.

"แหม...ตรงเวลาเป๊ะเลยนะเจน" มาพร้อมกับเพื่อน ๆ ที่แปลกหน้าหลายคน

"ฉันมาก่อนเธอแปบเดียวเอง" พลางไล่สายตาไปที่เพื่อนใหม่ทีละคน จะว่าไปแฟนยัยมิ้งค์ก็หล่อใช่เล่นนะเนี่ย

"งั้นจะเล่นเครื่องเล่นไหนก่อนดีล่ะ...ใครมีความคิดดี ๆ มั่ง" มิ้งค์ถามความเห็นกับบรรดาเพื่อน ๆ ที่มาร่วมสนุกด้วย 

พร้อมกับสอดส่องสายตาไปยังเครื่องเล่นที่น่าสนใจ

"ฉันว่าแยกกันดีกว่า รู้สึกว่าจะมีคนอยากไปกันตามลำพัง" ฉันพูดพลางมองไปทางมิ้งค์กับแฟนหนุ่มของเธอ

"แหม...ชั่งรู้ใจ แต่ฉันรู้สึกเห็นแก่ตัวจัง ทั้ง ๆ ที่เป็นคนชวนเธอมาแท้  ๆ กลับไม่ได้ไปเล่นเครื่องเล่นกับเธอ" ทำหน้า

รู้สึกผิดคงกลัวว่าฉันจะโกรธล่ะมั่ง

"ไม่เป็นไรหรอก ฉันว่าจะไปเดินเล่นแถว ๆ นี้หน่อย" ได้โอกาสไปฉายเดี๋ยว เผื่อมีหนุ่ม ๆ หลงทางมาเจอจะได้เจอรัก

กับเค้าซะที (สงสัยจะมีแต่เด็ก ๆ ล่ะมั่งยัยเจน จะเลี้ยงต้อยหรอ มันผิดกฎหมายนะ)

"งั้นทุกคนมาเจอกันตรงนี้ ตอน 14.30 นะ" มิ้งค์ พูดจบต่างคนต่างจูงมือกันไปเล่นเครื่องกับแฟนของตน
 
สุดท้ายก็เหลือฉันคนเดียว ที่ต้องจูงมือกับความเหงาเรื่อยไป (ไม่แน่นะ คนที่ฉันรอ อาจอยู่แถว ๆ นี้ก็เป็นได้)

เดินเล่นไปสักพัก ก็ได้ยินเสียงใครคนหนึ่งทักขึ้นทางด้านหลัง จนต้องหันไปมองด้วยความตื่นเต้นระคนตกใจเมื่อเจ้า

ของเสียงนั้นเป็นผู้ชาย

"สวัสดีครับ เธอชื่อเจนใช่มั้ยครับ ถ้าจำไม่ผิด เธอคือเพื่อนของมิ้งค์ สินะครับ"  แหม...ถามเป็นชุดเลย ใครก็ไม่รู้จัก

"อืม...ฉันชื่อเจน และเป็นเพื่อนของมิ้งค์  ไม่ทราบว่านายรู้จักฉันได้ไง"

"อ๋อ...ผมลืมแนะนำตัว ผมชื่อแบงก์ครับ เป็นเพื่อนของแฟนมิ้งค์ครับ"

"แต่ฉันไม่คุ้นหน้านายเลย"

"ก็แน่สิครับ ผมไม่ค่อยเข้ากลุ่มเท่าไร ส่วนมากจะไปไหนมาไหนคนเดียว และก็ชอบอ่านหนังสือ มากกว่าใครในกลุ่ม 

เลยต้องอยู่คนเดียว พอดีวันนี้ไอ้บาส (แฟนมิ้งค์ ได้ฤกษ์เปิดตัวสักที) มันชวนมาเที่ยว เลยบอกมันว่าจะมา แต่มาสาย

ไปหน่อย เดินไปเรื่อย ๆ ก็มาเจอเธอนี่แหละ"

"อืม...คุยเก่งเหมือนกันนะ ว่าแต่ แฟนนายไปไหนซะล่ะ" พลางชะเง้อคอมองหญิงสาวที่คาดว่าจะมาด้วย แต่ก็ผิดคาด

"อ๋อ...ผมไม่มีแฟนหรอกครับ ผมไม่ได้สนใจใคร และก็คงไม่มีใครสนใจผมเช่นกัน T^T มีแต่เจ้านี่แหละ 

(ยกหนังสือให้ดู) ที่ผมสนใจ"

"โห...ขนาดมาเที่ยว ยังจะเอาหนังสือมาด้วย หนอนหนังสือตัวจริง"

"ส่วนมากก็จะอ่านแนวบันเทิงน่ะครับ ไม่มีสาระหนักหัวเท่าไหร่ ว่าแต่...เธอก็มาคนเดียวเหมือนกันหรอครับ"

"อืม...มาคนเดียว แต่ก็ยังมองหาคนที่ใช่อยู่ เผื่อจะมาเล่นเครื่องเล่นแถวนี้" พูดจบก็หัวเราะ

"หรอครับ งั้นวันนี้ผมจะลดความสนใจจากหนังสือมาเป็นสนใจเธอแทน จะได้ช่วยเธอตามหาคนที่ใช่ ดีมั้ยครับ"

"จะดีหรอ  ฉันแค่พูดขำ ๆ ไม่ได้จริงจังกับคำพูดเมื่อกี้ นายลืม ๆ ไปเถอะ" ฉันจะใช้ความสามารถ (เสน่ห์) ของฉันเอง 

นายไม่ต้องยุ่ง นายไปอยู่ห่าง ๆ ฉันเลย เดี๋ยวหนุ่ม ๆ เห็นจะไม่กล้าเข้าใกล้ ( รู้สึกว่าจะไม่ค่อยหื่นเท่าไหร่)

"ผมเข้าใจความรู้สึกของคนเหงาดี เรามันหัวอกเดียวกัน" พูดจบก็เลื่อนมือมาจับมือของฉัน สร้างความสับสนให้กับฉัน

อยู่เหมือนกัน มือไวอีกต่างหาก เดี๋ยวโดน ใครอนุญาตไม่ทราบห๊า

"ถ้างั้น...ลองพิจารณาผมดูนะ เผื่อว่า (ความดีของผม) จะเข้าตาของคุณบ้าง ขึ้นอยู่กับคุณว่าจะให้โอกาสนั้นกับผมหรือ

เปล่า" พูดด้วยก็จ้องตาของฉันไปด้วย จนฉันต้องหลบตา ไอ้บ้าที่ไหนก็ไม่รู้ เพื่อนของแฟนมิ้งค์จริง ๆ รึเปล่าเนี่ย 

คน ๆ นี้หรอที่ฉันตามหา

"เฮ้!! เจน" ยังไม่ทันได้ตอบคำถามของชายหนุ่มตรงหน้า เสียงของใครก็ไม่รู้แทรกขึ้น จนต้องหันหลังไปมองอีกจนได้

"อ้าว! สดเองหรอ"

"จะใครล่ะ นึกว่ากิ๊กหรือไง ทำเป็นจำไม่ได้" มันพูดจบก็ค้อนให้ 1 ที ไอ้นี่มันน่าตบกะโหลกจริง ๆ คนกำลัง

แอ๊บเรียบร้อยอยู่

"มาได้ไง ตายยากจริง ๆ นะแก"

'อ่ะ...อย่างพึ่งงงล่ะ ว่าไอ้สดเนี่ยมันเป็นใคร เฉยลมันคือเพื่อนสนิทของฉันสมัยมัธยม เราสนิทกันมาก อย่างกะ

ปลาซาดีนกับซอสมะเขือเทศ (ขาดกันไม่ได้) มันไม่ยอมหาใครเป็นแฟนสักที

ชอบทำให้คนอื่นคิดอยู่เรื่อยว่ามันเป็นแฟนฉัน จนฉันต้องไร้คู่มาจนถึงทุกวันนี้ โชคดีที่ตอนนี้มันอยู่คนละห้องกับฉัน 

เพราะอะไรน่ะหรอ ก็เพราะมันรวย มันถึงได้อยู่ห้อง 1 ไง ส่วนฉัน(อยู่ในโหมดนางเอกผู้น่าสงสาร...หรือว่าน่าสมเพชดี)

ฐานะไม่ร่ำรวย เลยได้อยู่ห้อง 3 จนได้มาเจอกับยัยมิ้งค์ เพื่อน love แต่มันก็ยังไม่เลิกตอแยฉันสักที'

หลังจากที่ได้ทบทวนประวัติไอ้สดอยู่นั้น หารู้มั้ยว่า นายแบงก์ รู้สึกเป็นส่วนเกิน

"เจน...เธอมีเพื่อนแล้ว ฉันคงต้องขอตัว ตามสบายนะ ฉันไม่กวนเธอหรอก" พูดจบก็หันหลังจะก้าวที่อื่น

"ไม่ต้องหรอก ไปกันหมดนี่แหละ อีกอย่างนายจะไม่ฟังคำตอบที่นายถามฉันหรอ" พอพูดจบก็เห็นสีหน้า

ของอีกฝ่ายดีขึ้น พร้อมพยักหน้า

"^-^"

"ฉันจะลองคบกับนายดู" ฉันตอบตกลงนายแบงก์

" ได้ไง แล้วฉันล่ะ เธอเอาฉันไปไว้ซอกฟันของเธอรึไง ทำไมไม่เห็นความสำคัญของฉันบ้าง" Y^Y ได้สดทำหน้า

จะเศร้า

"ฉันจะลองศึกษาแบงก์ ส่วนนายก็ยังเป็นเพื่อนของฉัน อีกอย่างนายบ้าอะไร ถึงได้พูดอย่างนั้นออกมา 

เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย" พูดจบก็จูงมือนายแบงก์จากมา สร้างความงุนงงให้นายแบงก์พอควร

14.30 น.

"เอาล่ะ ทุกคนจะไปไหนกันต่อ" ยัยมิ้งค์ ถามความเห็นเพื่อน ๆ ด้วยเสียงสดใส

"ไปดูหนังกัน" หนึ่งในนั้นพูดขึ้น ทุกคนต่างเห็นด้วย

ณ โรงหนังแห่งหนึ่ง

"มีแต่หนังเกี่ยวกับรักสามเศร้าอ่ะ จะดูกันมั้ย" ยัยมิ้งค์คนเดิมเป็นคนถามอีกเช่นเคย

"ดู ๆ" ทุกคนเห็นด้วย อีกนั่นแหละ  รู้มั้ย ฉันได้ที่นั่งระหว่าง นายแบงก์กับไอ้สดแหละ จะดีใจหรือเศร้าใจดีเนี่ย  

หนังเริ่มเล่นแล้ว ไอ้ผู้ชายสองคน (เริ่มเปลี่ยนสรรพนาม) ที่นั่งข้าง ๆ ฉันมันช่างมือไวเหลือเกิน มันเอามือ

ของฉันไปกุมไว้ ตลอดเวลาที่หนังดำเนินเรื่องตั้งแต่ต้นจนจบ และก็ไม่มีเสียงใครพูดจา

หลังจากนั้น ไอ้สดมันก็ขอพ่อของมัน ให้ย้ายห้องให้มัน มันอยากอยู่ห้อง 3 (ลืมบอกอีกอย่าง 

พ่อมันเป็นคนใหญ่คนโต) ห้องเดียวกับฉัน จะเกิดศึกชิงนางรึเปล่าหนอ...ไม่สิ ต้องไม่เกิดเหตุการณ์อย่างนั้นแน่นอน 

ไอ้สดมันไม่บ้าคิดอะไรอย่างนั้นกับฉันแน่ ไม่มีทาง"

12.00 น.

"หวัดดีเจน กินข้าวกลางวันด้วยกันนะ" นายแบงก์ชวนกินข้าวกลางวันแหละ

"อืม...ได้"  ฉันตอบแบบไม่ต้องกังวลสิ่งใด

"ไม่ได้ ฉันจองแล้ว" ไอ้สด มันขัดจังหวะอีกแล้ว พร้อมกับดึงฉันออกมา ห่างจากตรงที่นายแบงก์ยืนอยู่พอควร 

ทำให้ฉันต้องดุใส่

"นายทำบ้าอะไร ฉันกำลังจะไปได้สวยกับแบงก์ นายมาขัดฉันทำไม" พูดจบก็จะเดินไปหานายแบงก์

"ไม่ได้! เธอต้องกินข้าวกับฉัน" พร้อมกับดึงข้อมือของฉันมาถือไว้

"ฉันเจ็บนะ นายอย่ามาพูดเอาแต่ใจตัวเองสิ ฉันจะไปไหน กับใครมันก็เรื่องของฉัน นายไม่เกี่ยว" พูดจบ ไอ้สดก็ไม่รั้ง

ฉันไว้ ปล่อยข้อมือของฉันแต่โดยดี พร้อมกับพูดอย่างน้อยใจ

"ใช่สิ...ฉันมันก็แค่...คนไม่สำคัญของเธอ" จะเอาอะไรกับฉันอีก ถึงฉันจะปากร้าย แต่ก็ไม่วายใจอ่อนให้ไอ้สดทุกที 

สุดท้ายก็ต้องมานั่งกินข้าว 3 คนจนได้ มารคอหอยจริง ๆ

แล้วฉันก็หันไปมองมัน มันก็กินไปยิ้มไป คงจะสะใจที่ฉันตามใจมันอีกตามเคย จะว่าอะไรฉันก็ได้นะ แต่ฉันต้อง

แพ้แววตาเศร้าของไอ้หมอนี่ทุกที (เว้นเสียแต่ว่า มีแบงก์อยู่ ทำให้ฉันยังพอมีสติ ไม่หลงมนต์เสน่ห์ของไอ้สดมัน)

"นี่!...เธอรู้มั้ย ว่ายัยเจนมันร้ายแค่ไหน เล่นหว่านเสน่ห์ผู้ชายทีละ 2 คนเชียว" ยัยมุข ศัตรูของฉันทุกเรื่อง เพื่อน ๆ พา

กันไปสวามิภักดิ์ให้ยัยนี่หมด เพียงเพราะเธอเป็นคนรวย

"เค้าคงเป็นเพื่อนกันล่ะมั่ง" ดีใจจังที่ยังมีคนที่เห็นใจฉัน อยู่ในกลุ่มนี้ด้วย นึกว่าจะมีแต่คนเกลียด ที่แท้ก็ยังมี

คนที่เข้าใจฉัน ขอบคุณพระเจ้า (ตกลงแกนับถือศาสนาอะไรกันแน่)

'ฉันไม่ได้คบรวบควบสองคน อย่างยัยมุขกล่าวหานะ ฉันคบกับนายแบงก์คนเดียว ไอ้สดไม่เกี่ยว' ฉันได้แต่แย้งอยู่

ในใจ จะว่าไปแล้ว ถ้ามองดี ๆ เรื่องหน้าตาของไอ้สดก็ไม่เลวนะ

มีดีกรีเป็นถึงนักฟุตบอลของโรงเรียน สาว ๆ รุมกรี้ด จะไม่ให้คนอื่นเค้าเข้าใจผิดได้ไง

ตอนเช้าของ  14 กุมภาพันธ์ ณ บ้านของฉัน

"นี่ยัยเจน ฉันน่ะจะทำเค้ก ช็อกโกแลตให้สุดที่รักของฉันแหละ และเธอล่ะ จะทำอะไรให้นายแบงก์ของเธอจ๊ะ" 

ยัยมิ้งค์ถามแต่สายตา ยังไม่ละจากการออกแบบเค้กให้แฟนหนุ่ม

"ไม่ล่ะ ฉันไม่มีฝีมือด้านนี้ เดี๋ยวกินแล้วจะเป็นเรื่อง" นึกแล้วขำ ถ้าเค้าชิมฝีมือฉันแล้ว จะทำหน้าแบบไหนน๊า...

"แล้วเค้าไม่น้อยใจหรอ วันแห่งความรักทั้งที" พูดจบก็จ้องฉันตาแป๋ว

"ฉันว่าจะซื้อให้เค้าแทนทำเองต่างหาก"

"แล้วนายสดเนี่ย ตกลงมันเป็นอะไรกับแกหรอ ฉันล่ะสับสน มันจะเป็นเพื่อนสนิทหรือเป็นกิ๊กแกกันแน่"

"ไม่ต้องสงสัยและสับสน มันเป็นเพื่อนอย่างแน่นอน อย่าพูดให้เสียอารมณ์ได้ป่ะ ไม่อยากพูดถึงไอ้เพื่อนเอาแต่ใจ" 

"แล้วจะไปซื้อตอนไหนล่ะ เดี๋ยวฉันจะไปเป็นเพื่อน"

"ฉันว่าจะไปเดี๋ยวนี้เลย เธอไม่ต้องไปหรอก อยู่ที่นี่แหละเฝ้าบ้านให้ฉันดีกว่า"

"งั้นขอให้เลือกได้ถูกใจแบงก์นะ"

"อืม"

"จะไปไหนหรอ เจน" ยังไม่ท้นที่จะหันหลัง ก็ได้ยินเสียงคนที่ไม่อยากได้ยิน ไอ้สดนั่นเอง

"ทำไม! ฉันจะต้องรายงานให้เพื่อนบ้านอย่างเธอฟังทุกเรื่องเลยหรอ" ใช่ค่ะเราอยู่บ้านติดกัน ไม่รู้เป็นอะไร

เห็นหน้ามันแล้วอารมณ์ (เสีย) ขึ้น

"อ่าว แค่ถามเฉย ๆ ทำไมต้องดุด้วย เดี๋ยวเค้าร้องไห้นะตัวเอง" ไม่พูดเฉย ยังทำหน้าหมาหงอย น่าเตะชะมัด

"ฉันจะไปซื้อช็อกโกแลตให้แบงก์ จะไปด้วยมั้ย" ฉันบอกจุดประสงค์ หวังว่ามันคงไม่อยากไปด้วยนะ

"ไป ๆ เผื่อเธอจะใจอ่อนซื้อให้ฉันบ้าง" พร้อมทำหน้าหมาดีใจ ไอ้บ้าเอ้ย ดันอยากไปด้วยอีก เซ็งจิต

"พ่อนายก็รวย ทำไมไม่หาซื้อกินเองล่ะ" พูดจบพร้อมเดินจากไป ไม่รอคำตอบ แน่นอนมันต้องตามมาด้วย

ณ ห้างชื่อดังแห่งหนึ่ง

"อันนี้มั้ย น่ารักดี" ฉันหยิบช็อกโกแลตรูปหัวใจคู่ ให้ไอ้สดดู

"ก็ดีนะ ว่าแต่จะซื้อให้ฉันอีกอันหนึ่งไม่ได้หรอ"

"ก็บอกแล้วไง อยากกินก็ซื้อเองดิ"

"แต่ฉันอยากได้มันจากเธอนะ มันจะมีคุณค่าอะไร ถ้าซื้อช็อกโกแลตให้ตัวเองในวันวาเลนทายน่ะ" พลางจับมือฉัน

มากุมไว้

"อย่ามามือไวแถวนี้นะ (แถวอื่นน่ะพอได้  ไม่ได้นะ อย่ามาหื่นตอนนี้ยัยเจน) อย่าคิดว่าจะสนิทกับฉัน แล้วจะทำอะไร

ตามใจตัวเองได้" มันยังไม่ปล่อย พร้อมกับส่งสายตาวิงวอน

"ฉันสนิทกับคนที่ฉันอยากสนิทด้วยเท่านั้น และเธอก็คือคนที่ฉันเลือก" เอาอีกแล้ว เอาสายตาอย่างนี้ไปไกล ๆ เลยทำ

ให้ฉันใจอ่อนอีกแล้ว

"ก็ได้ ฉันจะให้นาย 1 กล่อง แต่นายต้องซื้อให้ฉันด้วยเอาไว้แลกกัน ในฐานะที่เราเป็นเพื่อนกัน"

"ก็ได้ เพื่อนก็เพื่อน"  พร้อมกับปล่อยมือฉัน แล้วเดินคอตกไปหาช็อกโกแล็ตมาให้ฉัน

"ก็นายเป็นเพื่อน ก็ต้องฐานะที่เราเป็นเพื่อนน่ะสิ จะให้อยู่ในฐานะแฟนหรือไง"

"ถ้าได้ก็ดี" หันมาทำตาหวาน

"ไอ้บ้า อย่ามาทำเจ้าชู้กับฉันนะ ฉันกำลังจะตอบตกลงเป็นแฟนกับแบงก์วันนี้"

"ไม่ได้นะ เธอจะตอบตกลงไม่ได้นะ เธอยังไม่ได้ขอความเห็นจากฉันเลย อีกอย่างฉันก็มีส่วนในการตัดสินใจ"

"หรอ แต่เรื่องนี้นายไม่มีสิทธิ เพราะว่ามันเป็นเรื่องระหว่างฉันกับแบงก์ นายไม่เกี่ยว"

"แต่ฉันเป็นผู้ชายนะ ผู้ชายย่อมดูผู้ชายออกนะ ว่าเป็นอย่างไร อีกอย่างเธอไม่รู้จักไอ้แบงก์อะไรนั่นดี ถ้ามันเป็นคนไม่ดี

เธอก็แย่น่ะสิ ฉันเป็นห่วงนะ"

"ขอบใจในความหวังดี แต่ฉันว่าเธอคิดมากไป"

"ตามใจเธอ ถ้าเสียใจอย่ามาร้องไห้ให้ฉันโอ๋นะ จะบอกให้" พลางกอดอกทำหน้าบึ้ง

"แต่ฉันจะรอให้เค้าจากไปโดยไม่ได้คบได้ไง เค้าอุตส่าห์มาสนใจฉัน นาน ๆ จะมีคนตาถึงสักที"

"อ๋อ นึกว่าเรื่องอะไร ถึงได้ยืนกรานจะคบกับมัน เพราะมันสนใจเธอหรอ ใจง่ายจังนะ ถ้าเรื่องแค่นี้ฉันทำให้เธอได้"

"จะทำยังไง นายจะขอฉันเป็นแฟนหรอ"

"เดี๋ยวเธอก็รู้" พลางยิ้มอย่างมีพิรุท...

"นี่ก็บ่ายโมงกว่าแล้ว สุดที่รักของฉันไม่พานายแบงก์ว่าที่แฟนของเธอมาสักที"  พลางชะเง้อมองคอแทบหลุดจากบ่า 

(เวอร์)

"..."

"นั้นไง มาโน้นแล้ว" เพราะเสียงของยัยมิ้งค์พลอยทำให้ฉันตื่นเต้นไปด้วย แต่แล้วก็มีสิ่งที่ทำให้ความสนใจของฉันถูก

ดึงไปทางอื่น

~~ปิ๊งป่อง ๆ ประกาศ ๆ นางสาวเจนจิรา  มาภักรดี มีคนมารอพบที่หน้าห้องประชาสัมพันธ์ค่ะ ขอบคุณค่ะ~~

"อ่ะ แย่จริง ใครดันอยากมาเจอเธอตอนนี้เนี้ย ยัยเจน" ยัยมิ้งค์อารมณ์เสียแทน

"นั่นดิ เดี๋ยวฉันมานะ รออยู่ตรงนี้นี่แหละ"

"อืม...เดี๋ยวฉันบอกนายแบงก์ให้นะ" ยัยมิ้งค์รู้หน้าที่

พอฉันมาถึงก็ไม่เห็นมีใครนอกจากคนในห้องประชาสัมพันธ์ และก็มีเสียงเพลงดังขึ้นเรื่อย ๆ

"...วันแห่งความรัก...ฉันมีให้เธอทุกวัน ไม่ว่าอาทิตย์ถึงจันทร์ไม่ว่าจะวันไหน ๆ ดอกไม้ช่วยรับไปจากฉันที ให้คนที่สุด

แสนดี หนึ่งปีไม่มีครั้งเดียว ไม่เกี่ยวจะเป็นวันไหนยังไงก็รักเธอ..."

มีคนร้องค่ะ ร้องเพราะซะด้วย เพลงจบก็ได้ยินเสียงกรี้ดกร้าด จนทำให้ฉันหันไปมองสาว ๆ ที่อยู่ด้านหลังของฉันเต็ม

ไปหมด

"ไม่ใช่คอนเสิร์ตสักหน่อย มาดูอะไรกันเนี่ย"

"เอาล่ะสาว ๆ วันนี้ผมได้ขอใช้เสียงกับทางประชาสัมพันธ์ เนื่องในวันแห่งความรัก เธอจึงใจดีเป็นพิเศษ เธอ

เลยอนุญาตให้ผมร้องเพลงให้เพื่อน ๆ ฟังจนหน่ำใจเลย"

"เย้ ๆ ๆ กรี้ด ๆ ๆ" เสียงสาว ๆ แถวนั้นทำให้ฉันต้องอุดหู จนฉันต้องเดินออกมา...แต่มีเสียงใครคนหนึ่งทัก

เลยหยุดเสียก่อน

"เดี๋ยวสิครับ คุณผู้หญิง จะรีบไปไหนเอ่ย ไม่อยู่รอพบผมก่อนหรอ" เมื่อฟังจนแน่แก่ใจก็รู้ว่าคน ๆ นั้นคือไอ้สด

"อย่าบอกนะว่านายเป็นคนให้เค้าประกาศชื่อฉันมาพบ ว่างนักรึไง ไม่รู้หรอ ว่าฉันมีอะไรให้ทำมากกว่าคนแถวนี้ 

ตั้งเยอะ"

กำลังจะหันกลับ มันก็ทักขึ้นอีก

"เดี๋ยวสิ ไม่อยากรู้หรอว่าให้มาพบเรื่องอะไร อย่างว่าแหละเรียกมาดี ๆ คงจะไม่สำเร็จ มันก็ต้องใช้วิธีนี้แหละ"

"มีอะไรก็ว่ามา"  ฉันชักฉุน ไอ้นี่มันจะถ่วงเวลาทำไมนะ

"ใจเย็นดิ หลับตาก่อน น่านะ ไม่นานหรอก ถือว่าทำเพื่อเพื่อนคนนึง เธอคงไม่ใจร้ายหรอกใช่ป่ะ"

"เอ่อ ๆ ก็ได้ แต่ขอเตือน อย่าลีลามากนะเดี๋ยวโดน" พร้อมกำหมัดให้ไอ้สดดูเป็นขวัญตา

"จ้า ๆ ฉันจะนับ หนึ่งถึงสาม ให้เธอลืมตา แต่อย่าพูดอะไรจนกว่าฉันจะพูดจบ ตกลงมั้ย"

"อืม" พร้อมหลับตา

"หนึ่ง สอง สาม อ่ะลืมตาได้" พร้อมกับยื่น ช็อกโกแลตรูปหัวใจ 2 ดวงคู่ให้กับฉัน

"เป็นแฟนกับฉันนะ ได้มั้ย" พูดจบ เสียงคนดูที่ฉันว่ามาดูคอนเสิร์ตก็ดังสนั่น ไม่รู้เพราะดีใจแทนฉันหรือว่าไม่พอใจกันแน่
 
ทำให้ฉันไม่รู้จะพูดยังไง ถ้าตอบตกลงก็คงมีคนหมั่นไส้ ถ้าปฏิเสธก็คงมีคนมาตบ

(โทษฐานขัดใจไอ้สด ก็สาว ๆ พวกเนี่ยเป็นแฟนครับเชียวนา...)

"เอ่อ...ฉันไม่" ยังพูดไม่ทันจบ มันก็ตอบแทนฉันทันที

"ไม่ปฏิเสธสิถ้า อย่างว่าแหละ คนมันหล่อ สาว ๆ ไม่กล้าปฏิเสธ"

"แต่ฉันไม่ใช่สาว ๆ พวกนั้น ฉันไม่ตกลงต่างหาก"

"ได้ไง เธอยังไม่ตอบตกลงกับไอ้แบงก์นั้นนี่นา ฉันน่าจะมีสิทธิ์สิ"

"แน่นอน นายมีสิทธิ ที่จะทำใจ ถึงฉันจะไม่สวยแต่ฉันก็เลือกได้ย่ะ" พบจบจะเดินจากไป ก็ถูกรั้งข้อมือซะแน่น จนต้อง

หันกลับมา

"แต่ฉันชอบเธอนะ รักมากด้วย รักมานานแล้ว แต่เธอมองข้ามฉันมาตลอด เธอมองหาแต่คนไกลตัว เลยไม่เห็นคนที่

เธออยู่ใกล้ ว่ารักเธอแค่ไหน ได้มั้ย รับรักฉันเถอะ"  พร้อมคุกเข่าวิงวอนขอความรักจากฉัน

"นายจะทำอย่างนี้ทำไม" พร้อมดึงให้มันลุกขึ้น

"..."

"ฉันขอคิดดูก่อนได้มั้ย"

"เธอก็น่าจะรู้นิสัยของฉันว่าดีแค่ไหน เธอไม่กลังว่าฉันจะเปลี่ยนใจจากเธอหรอ น่าเสียดายนะ" กอดอกทำหน้าเป็นต่อ

"หรอ พ่อคนสมบูรณ์แบบ แบบว่าหลงตัวเองจังนะ"

"จริงสิ เมื่อกี้ ฉันเห็นไอ้แบงก์กับเด็กรุ่นน้องแถวมุมตึกนั้น (ทำมือชี้ไปทางตึกต้นเหตุ)ไม่รู้ว่าคุยอะไร จริง ๆ นะ

ฉันไม่ได้ใส่ร้ายมันนะ"

"เปลี่ยนเรื่องไวจริงนะพ่อคุณ ร้อนตัวเป็นเหมือนกันแหะ คงนึกว่าฉันจะว่านายอีกล่ะสิ" 

"ก็แน่ล่ะ เธอกำลังหลงไอ้แบงก์อยู่น่ะสิ เห็นว่ามันเรียบร้อยอย่างนั้น อาจมีอะไรซ่อนอยู่ก็ได้นะ"

"ไม่รู้แหละ ฉันยังไม่ตอบตกลงซะทีเดียวในเรื่องของนายและแบงก์ รอจนกว่าฉันจะแน่ใจ"  พร้อมเดินจากไป ไม่รู้ตัว

เลยว่าไอ้สดแอบตามมา

พอเดินผ่านมุมตึกที่ไอ้สดบอกว่าเจอแบงก์กับรุ่นน้อง ก็เป็นจริงอย่างที่มันพูด สองคนนั้นกำลังคุยอะไรกันอยู่ก็ไม่รู้ 

ฝ่ายหนึ่งยิ้มแย้ม ฝ่ายหนึ่งเหมือนอึดอัด คน ๆ นั้นคือแบงก์ พอเห็นฉันเข้าก็จะเดินมาหาแต่น้องคนนั้นดึงแขนไว้ 

แล้วถามว่า

"พี่บอกว่ายังไม่มีแฟน ตกลงจะรับรักหนูมั้ยคะ"

"เอ่อ...คือว่าพี่..." มองหน้าฉันสลับกับน้องคนนั้น

"รับรักน้องเค้าไปเถอะ อย่าทำให้น้องเค้าเสียใจเพราะฉันเลย อย่างน้อยฉันก็รู้ว่าเคยมีเพื่อนที่ดีอย่างเธอ ลาก่อนนะ 

ขอให้โชคดี"

หันหลังมาก็ชนกับใครคนหนึ่ง ไม่ใช่ใคร คนที่ขอความรักจากฉัน

"สด...ฉันรับรักนาย"  แล้วเดินจากไปพร้อมน้ำตา

เช้าของวันเสาร์

ตื่นมาก็โดนเพื่อนข้างบ้านลัดเข้ามาในบ้าน (มันเข้าออกจนกลายเป็นบ้านของมัน)

"ว่าแต่มีอะไรแต่เช้า ถึงได้เข้าบ้านคนอื่น โดยไม่ได้รับอนุญาต"

"ฉันว่าจะชวนเธอไปเดทซะหน่อย ฉลองวันแรกที่เราคบกัน"

"หรอ...ที่ไหนล่ะ ถ้าน่าสนก็จะไป"

"อืม..." ทำหน้าครุ่นคิด

"คิดนานจัง ไปนอนตื่นนึงก่อน แล้วค่อยมาบอกนะ ฉันไม่ว่างรอคำตอบนายทั้งวันหรอก"

"ไปห้างสรรพสินค้ามั้ย ฉันจะไปดูหนัง ไปซื้อของให้เธอ ไปกินข้าว ไปกินไอศกรีม ไป..." พูดยังไม่ทันจบก็โดนฉันขัด

เสียก่อน

"หยุด!! พอได้แล้ว ฉันรู้ว่านายตังเยอะ เอาเป็นว่านายจะไปไหน ฉันไปด้วยก็แล้วกัน แต่ขอเตือนไว้ก่อน ห้ามเจ้าเล่ห์

กับฉันนะ ไม่งั้นโดน..." พร้อมกำหมัดขู่อีกฝ่าย

ณ ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง

"เราจะไปไหนกันก่อนล่ะเจน ช่วยกันคิดหน่อยนะ ฉันอยากฟังความเห็นจากเธอบ้าง เดี๋ยวจะหาว่าฉันไม่แคร์"

"งั้นไปกินไอศกรีมสเวนเซนต์กัน"

"เย้ ๆ" พร้อมเดินนำหน้า ไม่บอกก็รู้ว่าอยากกินจัด

"รับอะไรดีค่ะ" พนักงานเสริฟ์ถาม

"นายจะกินอะไร ช็อกโกแลตเหมือนฉันเปล่า"

"ได้ไง คู่รัก ก็ต้องกินสตอเบอร์รี่ ถ้อยเดียวก็พอ"

"ไม่เอา! ถ้วยใครถ้วยมัน ฉันไม่ชอบกินสตอเบอร์รี่ นายแอบ...รึเปล่า ทำไมกินเหมือนผู้หญิงเลย"

"เปล่าซะหน่อย เค้าแค่ชอบรสชาติเปรี้ยว ๆ หวาน ๆ ของมันเท่านั้นเอง ว่าแต่เธอ ไม่กินถ้วยเดียวกันจริงอ่ะ"

"เอ๊ะ! ไอ้นี่ เซ้าซี้อยู่นั้นแหละ เดี๋ยวไม่กินซะหรอก (อาการเอาแต่ใจเริ่มออก) เกรงใจพี่เค้ารอรับออร์เดอร์อยู่ เอาเป็นว่า

ช็อกโกแลตหนึ่ง สตอเบอร์รี่หนึ่งก็แล้วกันค่ะ" สั่งเสร็จก็เหลือบไปเห็น ใคร 2 คน ที่รู้จัก ทำให้เจ็บจี๊ดที่อกข้างซ้าย

10 นาทีต่อมา

"ได้แล้วค่ะ"

"ขอบคุณครับ/ค่ะ"

"มองหนุ่มอื่นหรอ เค้าหึงนะตัวเอง"

"นี่! จะไม่ให้มองใครเลยรึไงหะ นี่แค่วันแรกนะเนี่ย"

"แหม...แค่ล้อเล่นเอง ก็เค้าเห็นตัวเองมองคนอื่นอ่ะ ไม่สนใจเค้าเลย เค้าก็น้อยใจ เค้าอุตส่าห์มองเจนคนเดียว 

ให้ใจเจนคนเดียว"

"จ๊ะ ๆ จะพยายามไม่มอง แต่ถ้าหนุ่มหล่อ ๆ น่ารัก ๆ ผ่านมา ก็ขอมองหน่อยนะ แปบเดียวเอง  ^o^"

"ตัวเองก็ เดี๋ยวเค้างอนตัวเองนะ T^T"

"โอ๋ ๆ แต่ช้าแต่ หายงอนนะเด็กน้อย ไม่มองก็ได้"

"กินเสร็จแล้ว เราไปดูหนังกันนะ เอาเรื่องที่โรแมนติกหน่อย จะได้เหมาะกับเรา" ระหว่างที่สดและเจนกำลังเพลินอยู่

นั้น ต่างคนต่างก็ไม่รู้เลยว่าถูกคนเฝ้ามองอยู่ห่าง ๆ

หน้าโรงหนัง

"หว้า มีแต่เรื่องอกหัก ๆ ว่าแต่เธอดูได้ใช่มั้ยเจน"

"อืม"

"งั้นเธอไปซื้อของกินมานะ เดี๋ยวฉันรอ"

"ป็อบคอร์น หนึ่งถุงค่ะ" พลางก้มหยิบตังในกระเป๋าสะพาย

"ป็อบคอร์น หนึ่งถุงครับ" หันมาเจอฉันก็ร้องทัก

"อ่าว! เจน ดีใจจังที่พบเธอที่นี่ มาคนเดียวหรอ แล้วสบายดีมั้ย" ทำเอาคนถูกถามอึ้งไป ก่อนตอบตาม

สิ่งที่นายแบงก์อยากรู้

"อืม ดีใจเช่นกัน เจนมากับสดน่ะ และก็สบายดี ขอบคุณที่เป็นห่วง ว่าแต่มาดูหนังคนเดียวหรอแบงก์"

"เปล่าหรอก มากับน้องพิมพ์ น้องคนนั้นแหละ ผมขอโทษนะ ที่ทำให้เจนรู้สึกแย่กับเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนั้น ทั้ง ๆ 

ที่ผมเป็นคนเริ่มสานสัมพันธ์ที่ดีกับเจนแท้ ๆ"

"ไม่เป็นไรหรอก เรื่องนั้นฉันให้อภัยนายไปตั้งนานแล้ว ขอตัวก่อนนะ" แล้วเดินจากคนที่เคยมีความรู้สึกดี ๆ ด้วย

"นี่! ทำไมนานจังอ่ะ ให้ซื้อถุงเดียวนะ จะเหมาหมดร้านเลยหรอ" พูดจบก็จูงมือฉันเข้าไปในโรงหนังทันที เมื่อถึงที่นั่ง

ฉันถึงได้มีโอกาสพูด

"ขอโทษที พอดีเจอแบงก์ เจนก็เลยคุยกับแบงก์นิดหน่อย"

"ว่าไงนะ! เจนเจอมัน แถมคุยกับมันอีก มันทำให้เธอร้องไห้ เธอยังไม่เข็ดอีกหรอ (ขึ้นเสียงทำไม โมโหอะไรนักหนา ) 

ฉันรู้ว่าเธอเจ็บ ฉันเข้าใจ (เสียงเบาลง ไอ้สดคนเดิมกลับมาแล้ว) พลางขยับร่างเข้ามาใกล้ เอาแขนโอบไหล่

ของหญิงสาว ให้เอนมาซบที่ไหล่ของเขา...

วันรับปริญญาก็มาถึง (ไวเหมือนโกหก...ก็โกหกนี่หว่า)

ก่อนที่จะมาถึงวันนี้ ฉันเต็มที่กับการเรียนและเมื่อมีเวลา ฉันก็ทำงานพิเศษ แบ่งเบาภาระของพ่อแม่ และมีอีก 1 

กำลังใจที่ทำให้ฉันสู้ต่อไป นั้นก็คือ นายสด ถึงแม้เค้า (เปลี่ยนสรรพนามตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย )จะหลงตัวเองไปบ้าง 

(บ่อย ๆ) กวนตีนนิด ๆ หน่อย (อย่างสม่ำเสมอ) เอาแต่ใจตัวเองนิด ๆ แต่เค้าก็ไม่เคยมีเรื่องผู้หญิงให้ฉันเหนื่อยใจสัก

นิด (รู้สึกว่าจะมีเรื่องเดียวที่น่าภูมิใจ) เค้ารักฉันจริง ๆ ค่ะทุกคน ^O^ เวลาว่างเราก็จะหาเวลามากินข้าวด้วยกัน ไปห้าง

สรรพสินค้าด้วยกัน เมื่อใดที่เราโกรธ หรือผิดใจกัน ไม่ใครคนใดคนหนึ่งต้องรีบง้อ เดี๋ยวจะบานปลาย แต่สุดท้าย

ก็จบลงด้วยดี เค้าเคยบอกว่า เมื่อรับปริญญาของเราเสร็จ จะบอกให้พ่อ จัดพิธีหมั้นของเราสองคน ซึ่งฉันถามพ่อแม่

ท่านก็ไม่ว่าอะไร ส่วนฉันไม่ขัดอยู่แล้ว (รู้สึกว่าความเกลียดชังที่เคยมีมันจะหายไปหมดแล้วนะ) และแล้ววันที่เรา 2 คน

รอคอยก็มาถึง กว่าจะถึงวันนี้ เราต่างเรียนรู้ซึ่งกันและกัน ร้ายดีก็มีบ้างในตัวของเรา จะให้ดีไปหมดคงหายากเนอะ แต่

จะหาคนที่รักเราจริงคงหายากกว่า

~~เมื่องานหมั้นจบลงด้วยดี เราได้จับมือกันมองตากันและต่างฝ่ายต่างสัญญาว่าจะรักกันตลอดไป~~

                                                       จบแล้วจ๊ะ...อย่าลืมแสดงความเห็น (ใจ) ด้วยน๊า ขอบคุณล่วงหน้า